Home sweet home

Droga powrotna zajęła nam trochę czasu ale w końcu dotarliśmy do domu. Po przesunięciu zegarków o kolejne trzy godziny do przodu (wcześniej przesunęliśmy o trzy w Dubaju) mieliśmy w Laosie już późny wieczór. Dziewczyny z humorem dotrwały do końca podróży.

Po zgiełku i rozmachu Dubaju i Bangkoku Vientiane odbiera się jeszcze bardziej jak prowincjonalne, ciche i spokojne miasteczko. Ale... to się zmienia ;)
Na ten przykład budują tu World Trade Center. Prace w toku, widzieliśmy nawet makietę. Przy dwóch wieżach powstaje też centrum handlowe i budynki mieszkalne. No haj lajf panie ;)

Otworzyli też pierwszy supermarket z prawdziwego zdarzenia, tajski Rimping. Taki trochę w stylu naszej Almy, dobrze zaopatrzony, z fajnym barem ostrygowym dla smakoszy. Polski akcent też tam znaleźliśmy :)

W całej naszej wiosce (czyli najbliższej okolicy) zdarli nawierzchnie z dróg i remontują... Ma to potrwać do laotańskiego Nowego Roku czyli do kwietnia. Perspektywa przerażająca, bo ja swoim małym Pikusiem z trudem pokonuję koleiny po ciężarówach i doły jak po bombach, które mamy zaraz za bramą w miejscu drogi. Póki co jest Łukasz ze swoim terenowym autem ale jak wyjedzie to będziemy miały wesoło...;)

A poza tym życie wróciło do swego rytmu, szkoła, przedszkole, imprezy urodzinowe koleżanek, weekendowe wypady za miasto...

Mekong w porze suchej znaczne się zmniejsza, w mieście odsłonił szerokie plaże, jak tak dalej pójdzie to do Tajlandii sucha nogą będzie można przejść.

Jest w miarę fajna pogoda, taki polski koniec sierpnia, rano i wieczorem chłodniej, koło 20 stopni, w ciągu dnia grzeje do 30. Powiewa ciepły wiaterek. Da się żyć :)