Mieszkamy więc teraz w Ban Thapalanxay i w końcu, po pięciu miesiącach remontu mamy nową drogę. Hurrraaa!!! Koniec koszmaru!!! Remont zaczął się w grudniu, tuż po naszej przeprowadzce do nowego domu. Zdarli starą popękaną betonową nawierzchnię z wszystkich prawie lokalnych dróg, większych i mniejszych i.... na kilka miesięcy tak zostało. Wyglądało to tak:
Coś tam od czasu do czasu zrobili, czymś podsypali, generalnie cała wioska była rozkopana i co najlepsze nieoznakowana. Laotańczycy podczas remontu nie zamykają dogi, cały czas są one przejezdne, chyba że na którymś odcinku właśnie coś zaczynali robić i okazywało się, że nie da się nim przejechać. Wtedy trzeba było zawrócić i szukać objazdu na własną rękę, zdarzyło mi się parę razy krążyć jak lunatyczka szukając wyjazdu z takiej pułapki... Ale najgorzej było gdy czasem spadł deszcz i droga przed domem zamieniała się w błotną breję, w której co rusz zakopywały się różne auta. Ja moim maluszkiem nie parkowałam wtedy pod domem tylko w sąsiedniej, utwardzonej uliczce, ale gdy nie było Łukasza z jego samochodem 4x4 musiałyśmy z dziewczynkami maszerować do domu czasami przez to błoto...
Po jakimś czasie podsypali w końcu i wyrównali, było już lepiej, ale te wieczne objazdy dawały nam w kość, do przedszkola Misi na przykład, które jest na końcu ulicy musieliśmy jechać dookoła główną drogą, bo zaczęli wykańczać naszą drogę od środka...
A poza tym mamy wiosnę w wiosce. Kwiaty kwitną na drzewach, krzewach, jest kolorowo i pięknie.
W naszym ogrodzie zakwitło drzewo z żółtymi, wiszącymi, długimi kiśćmi kwiatów i czarnymi długimi strąkami, wygląda zjawiskowo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz