Hot hot hot season

Uffff jak gorąco...

Kwiecień to pora sucha i najbardziej upalna. Temperatura praktycznie codziennie przekracza 40 stopni a czasem dochodzi nawet do 45. Nie pada jeszcze deszcz, czasami wieczorem przychodzą tzw. suche burze, z piorunami i bardzo silnym wiatrem. Jak się żyje w takich warunkach? Przede wszystkim powoli i spokojnie ;) Jest na szczęście parę metod na schłodzenie ciała i umysłu...

Należą do nich na pewno zimne napoje. Laotańczycy są mistrzami w robieniu najróżniejszych mrożonych owocowych shakes, smoothies, coctails. Są one dostępne wszędzie, stoiska z owocami stoją po prostu na skraju ulicy, wystarczy się zatrzymać i zamówić to co się lubi. Tak samo jest z kawą mrożoną, można ją dostać nie wychodząc z auta. Najlepsza jest ta parzona po laotańsku, z dodatkiem mleczka skondensowanego.

Lody też są popularne, ale już nie tak bardzo jak napoje. Większość sklepów oferuje duży wybór lodów, łącznie z najlepszymi według mnie lodami na świecie firmy Haagen Dazs. Można też znaleźć tutejsze wyroby, owoce zatopione w sorbecie, bardzo odświeżające. Nad Mekongiem często można spotkać panów z budkami z lodami na kółkach, takimi jak za dawnych lat. Sprzedają z nich lody kokosowe, bardzo tu popularne i smaczne.

A skoro mowa o dawnych czasach, to zostało tutaj trochę zwyczajów, kojarzących się nam już teraz ze stylem retro a związanych ze słońcem i temperaturą właśnie. Należą do nich używanie wachlarzy, noszenie kapeluszy i parasoli od słońca. Sprawdziłam - pomaga!

No ale niewątpliwie najlepszą metodą na ochłodę jest zanurzenie się w basenie. Na szczęście w Vientiane nie brak dosyć fajnych miejsc, gdzie można miło spędzić dzień pływając i posilając się na brzegu. Począwszy od basenu w klubie sportowym najbliżej naszego domu, po sympatyczne baseny hotelowe w pięknych ogrodach, jest wybór.

A na wypadek, gdyby było tak gorąco, że nie chciałoby się nam już nigdzie ruszać, nabyliśmy sadzawkę do naszego ogrodu i możemy się w niej moczyć do woli i do nocy ;)

PS. W nocy po napisaniu tego postu przyszła burza, ale taka maksymalna burza z piorunami, wichurą i ulewą, trwała prawie całą noc i zmieniła nam chyba porę z suchej na deszczową :) Wybudziła nas ze snu, tylko Misia spała w najlepsze mimo łomotów za oknem. Następnego dnia mogliśmy w końcu odetchnąć nieco chłodniejszym i wilgotnym powietrzem. Trochę jeszcze rano popadało a potem znów wyszło słońce. Na razie w prognozach pogody temperatura ma oscylować wokół 38 stopni, niewielka to ale jednak ulga :)

Pii Mai Lao 2558

W połowie kwietnia w wielu południowoazjatyckich krajach, w tym w Laosie obchodzi się Nowy Rok. Według buddyjskiego kalendarza zaczął się nam właśnie 2558 rok.
Nowy rok to początek nowego cyklu w przyrodzie, rośliny kwitną, rolnicy sieją i sadzą.
Obchody NR trwają zwykle trzy dni, w tym roku trwały cztery (13-16/04) bo czwartego wypadła sobota. Pierwszy dzień obchodów to ostatni dzień starego roku, jest to dzień sprzątania, mycia, porządkowania i... wydawania wszystkich pieniędzy, żeby w nowym roku zarobić następne ;) Drugi dzień jest takim neutralnym dniem przejścia do trzeciego dnia, czyli rozpoczęcia Nowego Roku. Woda odgrywa bardzo ważną rolę podczas obchodów. Perfumowaną wodą z kwiatami polewa się posążki Buddy, mnichów i dłonie starszych ludzi, kiedy Ci błogosławią i życzą powodzenia i szczęścia w nadchodzącym roku. To tak na  początek, bo potem zaczyna się prawdziwe lanie... :)

Przekonałam się jak wygląda świętowanie po raz pierwszy w przedszkolu Misi, gdzie w piątek poprzedzający świąteczny tydzień (wolny w przedszkolach, szkołach i pracy) odbyła się Noworoczna impreza. Zaczęło się od ceremonii Baci, (zatrzymania duchów zamieszkujących w ludzkim ciele aby nie odeszły narażając je na działanie złych mocy). Zawiązuje się w tym celu symbolicznie białe sznureczki na nadgarstkach składając sobie życzenia i częstując jedzeniem.

A potem do ogrodu! Były tam przygotowane baseniki i misy z wodą z kwiatami i zaczęło się wzajemne polewanie i znów życzenia. Zabawnie to wyglądało gdy przedszkolanki podchodziły i z przepraszającą minką składały nam, rodzicom, życzenia wlewając jednocześnie miseczki wody za nasze kołnierze... Dzieciaki wskoczyły do basenów, węże poszły w ruch i zaczęła się zabawa...

Gdy zdecydowaliśmy się na wyjazd do Tajlandii zaplanowaliśmy powrót na weekend, aby zdążyć zobaczyć jak wygląda świętowanie Pii Mai w Laosie. Tuż po przekroczeniu granicy na Mekongu przekonaliśmy się, że impreza na całego trwa :) Brygady przy drodze i na pickupach szalały po mieście lejąc wszystkich jak leci.

Jeden z pracowników Łukasza zaprosił nas na wspólne polewanie... przepraszam, świętowanie razem ze swoją rodziną i przyjaciółmi. Przed domem stał dmuchany basenik z wodą, stół z jedzeniem i piciem (królowało Beerlao, które lało się prawie tak jak woda), pod stołem opróżnione puszki i butelki, głośna muzyka dudniła na całego, wszyscy tańczyli i polewali się. Dobrze, że Misia po niedługim czasie zbuntowała się i mieliśmy wymówkę, żeby się pożegnać. Do imprezowania po laotańsku nie wszyscy się nadają ;)

Kolejnego dnia Ola znów zapragnęła wojennych wrażeń i tym razem zabawiła się w snajpera. Ze swoim karabinkiem zapakowała się na pakę do naszego samochodu, otworzyła tylko małe okienko i strzelała stamtąd gdy przejeżdżaliśmy przez miasto. Oczywiście nikt nie pozostawał jej dłużny i wkrótce siedziała tam w wodzie prawie po kostki ;)

Prócz wody piasek ma też symboliczne znaczenie podczas obchodów NR. Buduje się z niego świątynie podobne do zamków na plaży, dekorowane kwiatami, flagami i polewane perfumowaną wodą.

W Vientian na plaży nad Mekongiem powstały specjalnie na tą okazję rzeźby z piasku, z ważnymi dla Laosu symbolami, wykonane przez laotańskich i tajskich artystów. Spacerując między nimi czułam się jak na terenie przedziwnych wykopalisk archeologicznych...

SOK DI PI MAI!  Szczęśliwego Nowego Roku!

Królewskie letnisko Hua Hin

Hua Hin swą sławę w Tajlandii zawdzięcza temu, że na początku dwudziestego wieku ówczesnemu królowi Ramie VII tak spodobała się ta wtedy jeszcze wioska, że kazał wybudować w niej swój letni pałac, który nazwał  Wang Klai Kang Won (Z daleka od trosk). Dziś pałac ten jest oficjalną siedzibą leciwej już pary królewskiej, która cieszy się wielką popularnością w swoim kraju. Portrety króla Ramy IX i królowej Sirikit są w Tajlandii wszędzie, na ulicach, budynkach.

Miasteczko zachowało jeszcze częściowo swój kurortowy charakter, z niską zabudową i starymi drewnianymi budynkami. Tylko przy południowej części plaży wyrosło trochę wieżowców, co razem ze wzgórzem na jej końcu upodabnia tą część troszkę do słynnej Copacabany, na szczęście nie tak tłocznej i zabudowanej ;)
A to właśnie plaża jest głównym atutem Hua Hin. Długa na kilka kilometrów, szeroka, z miękkim złotym piaskiem, białymi muszelkami i krabikami kopiącymi w niej swe norki.

Na szybko rezerwowaliśmy hotel, warunek -  przy plaży i tak trafiliśmy do Veranda Lodge. Bezpretensjonalny niewielki hotel z restauracją serwującą obłędne owoce morza i inne dania kuchni tajskiej. Niczego więcej nam nie trzeba było.

Wieczorem wybraliśmy się poznać trochę miasto, mieliśmy w planie dojść do molo. To było na dzień przed Nowym Rokiem. Ale dla Tajów, podobnie jak dla Laotańczyków, czas nie ma wielkiego znaczenia... Liczy się dobra zabawa. A w Nowy Rok zabawa jest na całego. I na mokro, baaaardzo mokro. Podjechaliśmy tuk-tukiem do centrum i po kilku chwilach wiedzieliśmy już, że to nie, nomen omen,  przelewki ;) Musieliśmy podjąć jakieś kroki obronne, Ola zakupiła więc karabinek na wodę i odważnie wkroczyliśmy na pole bitwy.

Powiem jedno, możemy się od nich uczyć organizować nasz śmigus - dyngus, tutaj to się dopiero leją. Kubłami, wiadrami, beczkami, wężami, wszelkiego rodzaju wodnymi pistoletami, a na to posypują kolorowym pudrem. Istny szał! Leją pieszych, jadących na skuterach, pickupach, nikt nie przejdzie suchą stopą. Trzeba się podać zabawie, nie ma innej rady. Ola wręcz wpadła w jej wir , krocząc przodem z wycelowanym przed siebie karabinem prowokowała wszystkich dookoła wodnymi strzałami, tak więc już po chwili byliśmy kompletnie mokrzy. Zabawa najmniej podobała się Misi, która nie lubi paradować w mokrej sukience. Mimo trzydziestu paru stopni ciepła wieczorową porą. Generalnie wyglądało to tak, że wzdłuż ulicy co jakiś czas rozlokowały się wodne posterunki z beczką wody na zapas, wężem i kubełkami i wszyscy przechodzący i przejeżdżający jak leci byli polewani i smarowani pudrem po twarzy, na szczęście w nowym roku.

Następnego dnia zaczął się Nowy Rok, Songkran  Festival. Od hotelu w prezencie dostaliśmy dwa pistolety na wodę, byliśmy więc lepiej uzbrojeni.

Wieczorem pojechaliśmy zobaczyć w końcu słynny dworzec. Wygląda jak chatka z piernika i wciąż pełni swą funkcję. Obok głównego budynku stoi pawilon królewski, służący członkom rodziny królewskiej oczekującym na pociąg.

Potem zwiedziliśmy lokalny nocny targ, podobny do tego w Vientiane. Przy nim znaleźliśmy alejkę ze straganami i knajpkami z wszelkiego rodzaju świeżymi owocami morza. Wybraliśmy tam sobie dorodnego homara i muszle Św. Jakuba na kolacje. Nie muszę chyba dodawać jak smakowały :)

Po kolacji wkroczyliśmy znów w strefę walk. Tym razem trafiliśmy na uliczkę, gdzie przed każdą posesją stały wodne brygady. Weszliśmy na drinka do jednego z barów, a Ola została wcielona do jego ekipy i stoczyła regularną bitwę z ekipą baru vis a vis...

Mieliśmy już dosyć tych noworocznych zabaw. Pistolety poszły w kąt a my dalej bawiliśmy się wodą w bardziej konwencjonalny sposób, w morzu i basenie.

Taras na dachu restauracji był naszym ulubionym miejscem popołudniowej sjesty.

Plaża w Hua Hin jest mekką dla kite surferów. Po południu, gdy zaczynało mocniej wiać, na niebie pojawiały się kolorowe latawce. Inną jej atrakcją jest jazda konna, a właściwie spacer na koniu, nie pozwalają na swobodną jazdę tylko prowadzą konia za wodze. To nie dla nas... ;)

 W dniu wyjazdu wstaliśmy przed słońcem, żeby podziwiać jak wschodzi.

Faktycznie można się tu poczuć z daleka od trosk.